பட்டணத்தி வீட்டு மீன் குழம்பு.

இது காக்காய் தூக்கிப்போன எனது பழைய வலைப்பூவில் பதிவேற்றியது........!

இப்பொழுது மீள் பதிவாய் சிறிய மாற்றங்களுடன்.......!!

அது ஆகிவிட்டது முப்பது வருடங்களுக்கும் மேல். எனக்கு ஒரு பத்து அல்லது பன்னிரெண்டு வயதிருக்கும். இரண்டு நாள் விடுமுறையானாலும் சரி, இரண்டு மாத விடுமுறையானாலும் சரி நாங்கள் கொண்டாடுவதற்காக கொண்டு செல்லப்படும் இடம் "பெருஞ்சேரி". நடுவில் ஒரு சிவன் கோவில், அதன் நான்கு பக்கமும் அதனதன் திசைகளை முன் இணைப்பாகக் கொண்ட நான்கு தெருக்கள். ஊரை நட்ட நடுவில் பிளந்து கொண்டு செல்லும் ஒரு மெயின் ரோடு. ஊரின் கீழ எல்லையில் கிட்டத்தட்ட 50 ஆதிதிராவிடர் குடும்பங்கள் வாழும் ஒரு பெரிய, 'சேரி' என்று அழைக்கப்படும் தெரு.

மேற்கிலிருந்து கிழக்காகச் செல்லும் சாலை. மேல எல்லையில் ஒரு பெரிய கடைத்தெரு. மூன்று டீ கடைகள், ஒரு செட்டியார் மளிகைக் கடை, இரண்டு பெட்டிக் கடைகள், ஒரு பார்பர் கடை, ஒரு சாராயக் கடை என்று கலகலப்பான பெரிய கடைத்தெரு. கீழ எல்லையில் ஒரு சிறிய கடைத்தெரு. இரண்டு டீ கடைகள், ஒரு பெட்டிக் கடை, ஒரு குடியானவர் வைத்திருக்கும் குட்டி மளிகைக் கடை. இரண்டு எல்லைக்கும் இடைப்பட்ட தூரம் சற்றேரக் குறைய ஒரு கிலோ மீட்டர் வரும். வடக்கு எல்லையில் கிட்டத்தட்ட இரண்டு கிலோ மீட்டருக்கு பரந்து விரிந்த விளை நிலங்கள். தென்னண்ட எல்லையில் இரண்டு ஃபர்லாங் மட்டுமே வயல்வெளியும் அதை ஒட்டி வீர சோழன் ஆறும் கம்பீரமாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும்.

அப்பாடி..., ஒரு வழியாக எங்களது விடுமுறைக் கொண்டாட்டங்களுக்கு ஒரு பத்துப் பதினைந்து வருடங்கள் தீனி போட்ட சுற்றுலாத் தளத்தை நான்கெல்லை வகுத்து மக்களுக்குப் படம் போட்டுக் காட்டியாகி விட்டது! இனி மேட்டருக்கு வந்து விடலாம். அந்த கிராமத்தில் அள்ள அள்ளக் குறையாத அளவிற்கு ஏகப்பட்ட மேட்டர்கள் இருந்தாலும் இப்பொழுது நாம் கொசுவத்தியைச் சுழல விடுவது ஒரு சுவை நிறைந்த சுவாரஸ்யமான மேட்டருக்குத் தான்.

பெருஞ்சேரியைப் பற்றிச் சொன்னேன், அந்த ஊருக்கும் எனக்குமான தொடர்பைப் பற்றிச் சொல்லவில்லை பாருங்கள். எங்கள் அம்மாவினுடைய பிறந்த ஊர் அது. அங்கிருக்கும் என் பாட்டி வீட்டிற்கு தான் நாங்கள் செல்வோம். மாமாவுக்கு திருமணம் ஆகாத காலம் அது. பாட்டியும் மாமாவும் மட்டுமே. மாமாவுக்கு மாயவரத்தில் உள்ள் CRC டெப்போவில் வேலை. 12 கிலோ மீட்டர் தூரம் தான், அதனால் தினசரி சென்று வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

இன்று வரை மீன் குழம்பு என்றால் எனக்கு அவ்ளோ பிடிக்கும். அந்தச் சின்ன வயதில் கேட்கவே வேண்டாம். என் மாமாவுக்கும் அதேப் போல் மீன் மோகம் உண்டு. நாங்கள் அங்கு சென்றாலே மாமா, பாட்டியிடம் 'அம்மா தம்பிபயலுக்கு (எனக்கு தான்) மீனுன்னா ரொம்ப உசிரு, மத்தியானமா போயி சமுத்திரத்து மீனை வாங்கியாந்து சமைச்சு வச்சிடு, ராத்திரி நான் வந்தோடன எல்லாரும் ஒன்னா சாப்பிடலாம்' ன்னுட்டு, மீனுக்காக ஐந்து ரூபாய் பணத்தை பாட்டியிடம் கொடுத்துவிட்டுப் போய்விடுவார்!

அப்ப எனக்கு ஆரம்பிக்கிற ஊறல் (சலைவா தாங்க) ராத்திரி, முதல் வாய் மீன் குழம்பு சாதத்தை வாயில் வைக்கும் வரை நான் ஸ்டாப்பா ரவுண்டு கட்டும். காலைல கொஞ்சமா சோப்பு போட்டு (சிக்கனமா இருந்தா தான் எங்க பாட்டிக்கு பிடிக்கும்) நல்லா குளிச்சிட்டு, அஞ்சாறு இட்லிய உள்ள வுட்டுட்டு,  லஞ்ச் க்காக வெயிட் பண்ணுவேன். நடுவில் பக்கத்து வீட்டு நடராஜன் விளையாட கூப்பிட்டால் எங்க பாட்டிய விட்டே அவன விறட்டச் சொல்வேன். (அவ்வளவு நல்ல பிள்ளையாக்கும்!) இரவு நல்ல வெயிட்டான சாப்பாடு என்பதால் மதியம் காமா சோமான்னு ஒரு ரசம் ப்ளஸ் மோர் அவ்வளவுதான். நார்த்தங்கா ஊறுகாயை தொட்டுக்கிட்டு தேவாமிர்தமா, இரவு மீன் குழம்பை நினைத்துக் கொண்டு சாப்பிட்டு விடுவேன்.

அந்த கிராமத்தில் எப்பொழுதுமே குளத்து மீன் தான். அதுவும் தூண்டில் மீன் தான். குரவைக் குட்டி போன்று சிறு சிறு மீன்கள் தான் கிடைக்கும். அவைகளும் நல்ல ருசியாகத் தான் இருக்கும். ஆனாலும் அம்மா செய்யும் கோழி வருவலை விட KFC சிக்கன் மேல் ஒரு ஈர்ப்பு வருமே, அதேப் போலத்தான் எப்பொழுதும் கிடைக்கும் நாட்டு மீனை விட, சமுத்திரத்து மீன் என்றால் ஒசத்தி என்ற ஒரு எண்ணம் அன்றைய கால கட்டத்தில் எல்லோருக்கும் உண்டு.

தரங்கம்பாடி, சந்திராப்பாடி கடல்களில் பிடிக்கும் மீன்கள் மதியம் 12 மணிக்கு கரை வந்தவுடன், முப்பது - நாற்பது சைக்கில்களில் பெரிய கூடை வைத்துக் கட்டி, அதில் ஏற்றிக் கொண்டு வீரசோழன் ஆற்றின் கரையை ஒட்டியுள்ள குறுகிய சாலையின் வழியாக வருவார்கள். வரும் வழியில் சங்கரன்பந்தல், பெரம்பூர், மங்கைநல்லூர், பேரளம், பூந்தோட்டம் என்று ஒவ்வொரு முக்கிய ஊர்களிலும் உள்ள மெயின் ரோட்டு முச்சந்தியில் தரைக்கடை போட்டு, ஊருக்குத் தகுந்தாற் போல் இரண்டிலிருந்து ஐந்து சைக்கில்கள் வரை நிறுத்தி மாலை 6 மணிக்குள் வியாபாரத்தை முடித்து விடுவார்கள்.

எங்கள் கிராமத்தின் தென்பகுதி எல்லையில் வீரசோழன் ஆறு ஓடும் என்று சொன்னேனே, அதைக் கடந்து அக்கரைக்குச் சென்றால் மலைக்குடி என்ற கிராமம் வரும். அந்தக் கிராமத்தின் வழியாகத் தான் இந்த மீன் கூடை சைக்கிள்கள் எல்லாம் சீரான இடைவெளியில் சென்று கொண்டிருக்கும். அவர்கள் நடுவில் எங்குமே ஸ்டாப்பிங் போட மாட்டார்கள். அப்படிப் போட்டால் திட்டமிட்ட ஊர்களில் கடை போட்டு மாலை ஆறு மணிக்குள் விற்றுத் தீர்க்க முடியாது.

ஆனால் இங்கு தான் ஆண்டவன் எங்களுக்கு ஆதரவாக கண்ணைத் திறந்திருந்தான்! அந்த மலைக்குடி மெயின் ரோட்டில் ஒரு சிறிய குடிசை போட்டுக் கொண்டு நம் வலையுலக பாஷயில் சொன்னால் ஒரு மீனவனும் அவர் மனைவியும் வாழ்ந்து வந்தார்கள். அந்தக் காலத்து என் பாட்டியின் பாஷையில் சொன்னால் ஒரு பட்டிணத்தானும், பட்டணத்தியும் வாழ்ந்து வந்தார்கள். அவர் ஏதோ கோவத்தில் சொந்த ஊரை விட்டு வெளியேறி இங்கு வந்து குடிசை போட்டுக் கொண்டதாகவும், அப்பொழுது கொஞ்ச நாள் எங்கள் பாட்டி வீட்டில் வேலை பார்த்ததாகவும், அந்த நன்றிக் கடனுக்காகத் தான் இன்றைக்கும் அவன் தமக்கு உதவுவதாகவும், ஒவ்வொரு முறை மலைக்குடிக்கு மீன் வாங்கச் செல்லும் பொழுதும் மறக்காமல் என் பாட்டி சொல்வார்.

மதியம் ஒன்றரை மணிக்கெல்லாம் நானும் என் பாட்டியும் அந்த மீனவர் வீட்டுக்குச் சென்று திண்ணையில் அமர்ந்து விடுவோம். ஒவ்வொரு மீன் சைக்கிளாக வர ஆரம்பிக்கும். அதை அவர் நிறுத்துவதும், என் பாட்டி சென்று கூடையைப் பார்த்து சரியில்லை என்று தவிர்ப்பதுமாக, குறைந்த பட்சம் பத்திலிருந்து அதிக பட்சமாக இருபது வண்டிகள் வரையிலும் கூட தொடரும். கடைசியில் பாட்டி 5 ரூபாய்க்கு மீன் வாங்குவதற்கு கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரமாவது ஆகிவிடும்.

இதற்கிடையில் அந்த மீனவப் பெண்மனி முதல் வண்டியிலேயே மீன் வாங்கி (அவர்களுக்கு இலவசம்) கழுவி சமைத்தும் முடித்து விடுவார். அவர் அடுப்பில் சட்டியை வைத்து மீன் கொதிக்க ஆரம்பித்தவுடனேயே, என்னால் இருப்பு கொள்ள இயலாது. அந்த வீட்டின் திண்ணை என்று சொல்லப்படும் மேட்டில் உட்கார்ந்தாலேயே ஒட்டுமொத்த வீடும் துப்புறவாகத் தெரியும். மீன் குழம்பு பற்றிய என் கொலை வெறியைப் பார்வையிலேயே புரிந்து கொண்ட அந்தப் பெண்மனி, சாப்புடுறியா கண்ணுன்னு முதல் மரியாதை ராதா ஸ்டைல்ல தட்டுல சாதம் மீன் குழம்பு, மீன் எல்லாம் போட்டு எடுத்து வந்துவிடும்.

அதற்கு பதில்வினையாக, நான் செயல்பட எத்தணிக்கும் முன்பே பாட்டி குறுக்கே புகுந்து, "ஐயையோ அவங்க அப்பா என்னைய மாதிரி கெடையாது, இந்த மாதிரி இடத்துக்கெல்லம் அவன் வந்தது தெரிஞ்சாலே அவன கண்டம் துண்டமாக வெட்டிப் போட்டுடுவாரு. எனக்கு இந்த மேசாதி, கீழ்சாதி அப்டின்னெல்லாம் பார்க்க தெரியாது ஆனா எங்க மாப்ள அப்படி இல்லையே, என்னா பண்றது?" என்று தன்னுடைய ஒட்டுமொத்த தீண்டாமை அழுக்கையும் என் தந்தையில் மேல் பூசிவிட்டு, என்னுடைய ஆசைக் கனவை தவிடு பொடியாக்கி விடுவார். ஒவ்வொரு தடவை அங்கு செல்லும் பொழுதும் அவர் எடுக்கும் தீண்டாமைப் பாடம் மீன் குழம்பு கொதிக்க ஆரம்பித்தவுடன் ஆவியாய் மறைந்து விடும்.

ஆனால் அன்றைக்கு ஒரு முடிவோடும், திட்டத்தோடும் தான் பாட்டியோடு மலைக்குடிக்கு பயணமானேன். குடிசையின் திண்ணையில் உட்கார்ந்து விட்டேன், பாட்டியும் ஒவ்வொரு சைக்கிளாகச் சென்று பார்க்க ஆரம்பித்து விட்டார். இங்கு மீன் கொதிக்க ஆரம்பித்து விட்டது. வாசமும் தூக்க ஆரம்பித்து விட்டது. நான் எப்பொழுதும் மறைத்துக் கொள்ள முயலும் என் ஆசையை அன்று மறக்காமலே முக பாவனையில் வெளியிட ஆரம்பித்தேன். அதை பாட்டி, பட்டணத்தி இருவருமே நன்றாக கவனித்தும் விட்டார்கள். ஒரு சில தடவைகளாக சாப்பிடச் சொல்லி கேட்காத அந்தப் பெண்மணியும் அன்று வழக்கம் போல் தட்டில் நிறைய சோறு, குழம்பு, மூன்று மீன்கள் போட்டு கொண்டுவந்து சாப்பிடு கண்ணுன்னு சொன்னார்.

உடனே பாட்டி அப்பா கதைய அவிழ்க்க ஆரம்பிக்க..., நான் குறுக்கே புகுந்து பாட்டி நான் அப்பாட்ட இந்த முறை கேட்டுட்டேன். அவரும் "நான் முன்னாடி காங்கிரஸ்ல இருக்கும் போது தான் அப்படி புரியாம நடந்துகிட்டேன், அண்ணா கட்சில சேர்ந்ததிலேருந்து மனுஷனா மாறிட்டேன், உனக்கு அவங்க வக்கிற மீன் குழம்பு பிடிக்கலன்னாலும் அவங்கள சந்தோஷப் படுத்துறதுக்காகவாவது சாப்பிடனும்" னு சொல்லிட்டாரே! அப்டின்னு ஒரே போடா போட்டுட்டு, பாட்டிய திரும்பிக் கூட பார்க்காம தட்டை வாங்கி சாப்பிட ஆரம்பித்து விட்டேன்.

நான்கு தட்டுகள் வரை சாதம் வாங்கி, கிட்டத்தட்ட பத்து மீன் துண்டுகள் வரை சாப்பிட்டுவிட்டேன். "நீ அவ்ளோ அழகு"ன்னு சிம்ரன பார்த்து சூர்யா சொல்வது போல "நீ அவ்ளோ ருசி"ன்னு அந்த மீனையும், குழம்பையும் பார்த்து சொல்லிகிட்டே அவ்வளவையும் சாப்பிட்டு விட்டேன்.  என் பாட்டியோ ஒன்றும் செய்ய முடியாமல், அங்கு கோபத்தையும் அவர்கள் எதிரில் காட்ட முடியாமல், புள்ள சாப்ட்டதுக்கு வச்சுக்கன்னு அஞ்சு ரூவாய அந்த மீனவனிடம் கொடுக்க, அவரோ என்ன ஆச்சி இது மொத தடவயா புள்ள எங்க வூட்டுல ஒக்காந்து சாப்ட்ருக்கு, அதுக்கு காசு வாங்குறதா? ன்னு சொல்லி அந்த ஐந்து ரூபாய்க்கும் அதிகமான மதிப்பிற்கு ஒரு சைக்கிளில் மீனை வாங்கி பாட்டியிடம் கொடுத்து விட்டார்.

அதன் பிறகு ஆற்றைக் கடக்கும் வரையிலும் அமைதியாக வந்த பாட்டி (அவர்கள் குடிசையிலிருந்து பார்த்தால் தெரியும் என்பதாலோ என்னவோ), இக்கரை வந்தவுடன் ஒரு வேப்பங்குச்சியை ஒடித்துக் கொண்டு என் முழங்காலுக்குக் கீழே வாங்கு வாங்கென்று வாங்கி விட்டார். அவர் கையைப் பிடித்து தடுக்க முற்பட்ட போது, "அடேய் நாயே என்ன தொட்டுடாத, உன்னையவே தீட்டு கழிச்சாவனும்" னூ ஏதேதோ சத்தம் போட்டு, ஆடு மாடுகளை விரட்டி வருவது போல் கையில் கம்போடு என் பின்னே ஆவேசமாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்.

வீடு வந்தவுடன் உள்ளே நுழைய முற்பட்ட என்னை தடுத்து சந்து படலை திறந்து விட்டு, பம்படியில் என் டிராயர், சட்டையைக் கழட்டச் சொல்லி அந்தக் கம்பினாலேயே அதைத் தூக்கி தொட்டியில் இருந்த தண்ணீரில் நனைத்து விட்டு, என்னை உட்காரச் சொல்லி மூன்று வாலி தண்ணீரை தலையில் ஊற்றி, மாட்டுக் கோமியத்தை கொண்டுவந்து தலையில் தெளித்து, கையில் ஊற்றி ஒரு மிடரு விழுங்கவும் சொன்னது தான் உச்சக்கட்டம். மறுத்து ஒதுங்கிய போது கம்பை ஓங்கவே, தொல்லை விட்டால் சரி என்று ஒரு மிடறு குடித்து வைத்தேன்!

பிறகு சாமி அறைக்கு அழைத்துச் சென்று அங்குள்ள சாமிகளிடம் மன்னிப்பெல்லாம் தானும் கேட்டு என்னையும் கேட்கச் சொல்லி ஒன்னேகால் ரூபாயை என் கையில் கொடுத்து உண்டியலிலும் போடச் சொல்லி, என்னால் ஏற்பட்ட தீட்டை கழித்துவிட்ட திருப்தியில் மீன் அலம்பச் சென்று விட்டார்.

அவர் தீட்டுக் கழித்து விட்டதாக நினைத்து தன் அலுவல்களைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தாலும், அது வரையிலும் நான் பிரியமுடன் பழகிவந்த என் பாட்டி, அன்று முதல் ஏதோ அழுக்குப் பிடித்தவராக, இருள் சூழ்ந்தவராகவே என் கண்களுக்குத் தெரிய ஆரம்பித்தார். ஒரு மீனவன் பிடித்துக் கொண்டுவரும் மீனை சிபாரிசு வைத்து வாங்கி வந்து வாயில் வைத்து விழுங்கத் தெரிகிறது. ஆனால் அவன் செய்து தரும் சாப்பாட்டை தின்னா தீட்டு ஒட்டிக்குமா...?

அதன் பிறகு எனக்கும் பாட்டிக்குமான நெருக்கத்தில் அனிச்சையாகவே ஒரு சரிவு ஏற்பட ஆரம்பித்து விட்டது. ஒரு கட்டத்தில் அதுவே நிரந்தர இடைவெளியை எங்களுக்குள் ஏற்படுத்திவிட்டது. அதன் பிறகு அங்கு சென்றாலே என் மாமா, அவர் மனைவி, பிள்ளைகள் இத்தோடு என் பேச்சு வார்த்தை நின்று போனது. நான் பூண்டி புஷ்பம் கல்லூரியில் எம்.எஸ்.ஸி படித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது பாட்டிக்கு உடல் நலமில்லை என்று செய்தி வந்து, புறப்பட்டு பெருஞ்சேரி வந்தேன்.

மரணப் படுக்கையில் இருந்ததால், சுற்றிலும் மகன், மகள்கள், பேரக் குழந்தைகள் என்று அவர் இறக்கும் தருணத்திற்காக வெயிட்டிங். நான் வந்தவுடன் என்னையும் பால் ஊற்றச் சொன்னார்கள். ... ஊற்றினேன். லேசாக கண்ணை விழித்துப் பார்த்த பாட்டி, என் கையைப் பிடித்து முடியாமல் சிரித்துக் கொண்டே, "ஒரு பட்டணத்திய பார்த்து கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா?" ன்னு மெதுவாகக் கேட்க, அந்த சம்பவத்தை அறிந்த மாமாவும், அம்மாவும் மட்டும் சிரித்தார்கள். எனக்கும் லேசாக சிரிப்பு வந்தது. பாட்டி கண்ணில் லேசாக கண்ணீர்... ஒரு ஐந்து நிமிட இடைவெளியில் பாட்டி இறந்து விட்டதாக சுற்றிலும் நின்று கொண்டிருந்தவர்கள் ஃபார்மலாக அழ ஆரம்பித்தார்கள்...!!!